સ્વર: આશિત દેસાઈ
તબીબો પાસેથી હું નિકળ્યો દિલની દવા લઈને,
જગત સામે જ ઊભેલું હતું દર્દો નવા લઈને.
તરસ ને કારણે નહોતી રહી તાકાત ચરણોમાં,
નહી તો હું તો નીકળી જાત રણથી ઝાંઝવા લઈને.
હું રજકણથીય હલકો છું તો પર્વતથીય ભારે છું,
મને ના તોળશો લોકો તમારા ત્રાજવા લઈને.
ગમી જાય છે ચેહરો કોઈ, તો એમ લાગે છે,
પધાર્યા છો તમે ખુદ રૂપ જાણે જુજવા લઈને.
સફરના તાપ માં માથા ઉપર એનો છાંયો છે,
હું નિકળ્યો છું નજરમાં મારા ઘરના ને જવા લઈને.
બધાના બંધ ઘરના દ્વાર ખખડાવી ફર્યો પાછો,
અને એ પણ ટકોરાથી તૂટેલા ટેરવા લઈને.
ફક્ત એથી મેં મારા શ્વાસ અટકાવી દીધા ‘બેફામ’,
નથી જન્નતમાં જાવું મારે દુનિયાની હવા લઈને.